De schilderijen op PVC-panelen van Denis De Mot tonen een aangeboren talent voor harmonie en elegantie. Op zich heeft dit werk niets wereldschokkends, integendeel. Het getuigt eerder van een meditatieve rust. Natuurlijk hadden wij dit werk niet met zoveel fascinatie bekeken, indien er niet hier en daar wat ongedisciplineerdheid was opgedoken om het beschilderd oppervlak interessant te maken. Krassen, onzuiverheden, afschilferingen, … Alsof de tentoongestelde werken deel zouden uitmaken van een grotere realiteit. De schoonheid van ruwe oppervlakken gaat hier gepaard met subtiel kleurgebruik. Grote klasse.
Yves De Vresse, kunstcriticus
Juni 2008
………………………
Denis De Mot toont vlakke momenten. Hij bakent een aards parcours af. De adem van okers, de densiteit van roden wit dooraderd, de vibrato van een uiterst tastbare grijze partituur, de zomerse aardekorsten, … alles gaat hier over in de wereld zijn. Het oeuvre van De Mot is een planeet waarop humus bij beekjes loopt. De Mot is geen realist en nochtans is zijn enige en onvermoeibare banier aan elkaar genaaid van voren en aardse wellust. Bekijk het als adelbrieven van beloofde vruchtbaarheid.
Jo Dustin, kunstcriticus
Mei 2008
………………………
Denis De Mot is weer helemaal zichzelf met zijn werk dat er een is van groot geduld. Hij geeft toe traag te zijn, ik zou eerder zeggen : wijs, want deze schilder wendt de tijd aan als gegevensbank voor een nimmer aflatend onderzoek. Op neutrale PVC-panelen, met ingetogen en weinig aanwezige kleuren brengt hij fragmenten van de tijd aan, tekens en schaduwen, discrete maar essentiële dingen om de toeschouwer binnen de vervlogen tijd te leiden. Sinds de enkele jaren dat hij tentoonstelt herneemt hij onafgebroken het onderzoek naar de onzichtbare sporen van het leven. Hij behandelt ze op een bedachtzame manier, met een bijzondere aandacht voor het uiteindelijk resultaat. Zijn sfumati verbergen te scherpe waarheden en leiden het oog af van absolute zekerheden. Ver weg van felle kleuren zegt Denis De Mot, hardnekkige autodidact, “tijd te bouwen”. Een tentoonstelling waarbij de tijd even blijft stilstaan…
Anita Nardon, kunstcriticus
Mei 2008